Op één van mijn favoriete T-shirts staat in spiegelbeeld “Happiness is a choice”. Mensen die het zien reageren er altijd op. Vaak beland ik in discussies over wat je allemaal wel en niet kunt kiezen in het leven, vooral ook als iemand zelf net iets naars heeft meegemaakt en daar bijvoorbeeld veel verdriet om heeft.
Natuurlijk is het dan lastig te ervaren welke keuzes je daarin hebt. Onmogelijk is het niet… zo las ik laatst over een aantal “Myths of Feelings”. Ik wil graag een aantal citaten hier met jullie wil delen.
“The first myth is that feelings are involuntary, that they happen to us without forewarning, no matter what we do. I’m sure you’ve heard someone say “I’m angry, and I just can’t help it”. The person is really saying that he has a right to be angry under these particular circumstances, and that anyone else in the same situation also would be angry.
I don’t think of feelings as being involuntary. Suppose a couple is arguing. The argument becomes more heated. Both the husband and wife are shouting when suddenly the telephone rings. The wife walks to the phone, picks up the receiver, and says in a very pleasant voice, “Hello. Yes, this is Helen; so nice of you to call. Oh, he’s just fine. We’d be delighted to come, and thank you for the invitation. Good-bye.”
She replaces the receiver, then returns to resume the argument in its original intensity.
If the situation calls for it, we can turn off anger and turn on pleasantness. We can decide how to behave.
The second myth is that feelings are caused by something outside ourselves. (…) perhaps you’ve heard someone say “You have made me angry”.
In other words, an outside force – another person – has visited anger upon this individual.
This is another example of using feelings as a get-my-way behavior. The person really is saying “I am angry, and it’s your fault. Change what you are doing so I won’t have to be angry anymore. (…)
Last December, a woman told me that she “couldn’t help but be hurt when her daughter told her she wasn’t coming home for Christmas”.
The hurt, she claimed, was caused by something outside herself.
“You hurt me when you say that” indicates that the mother had decided to be hurt in response to the daughter’s decision. The “hurt” was the mother’s attempt to get her way, inviting the daughter to change what she was doing, in other words – to come home for the holiday not because the daughter wanted to, but because she had been taught to be responsible for her mother’s feelings. (…)
It’s my belief that no one can hurt another person psychologically. One can provide a behavioral stimulus, but the other person must elect to be hurt by that stimulus. It is his decision.” (1)
(1) p.35-39. John Narciso, David Burkett, Declare yourself – discovering the me in relationships, 1975.
Wat vind jij ervan? Je reactie is van harte welkom!
Wil je dit bericht graag aan iemand doorsturen? Geen probleem, graag zelfs!
Wil je deze berichten voortaan per e-mail ontvangen? Dat kan! Mail naar info@luckylil.nl met als onderwerp “ik wil berichten ontvangen”.
Wil je keuzes maken die écht bij je passen? En wil je weten hoe ik je daarbij kan helpen? Neem dan contact met mij op (lilian@luckylil.nl of tel. 071-5142922).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Waar en niet waar. Een mens kan een ander mens wel degelijk kwetsen, en soms moedwillig ook. De verantwoordelijkheid voor de reactie hierop ligt wat mij betreft aan beide kanten. Het roepen dat 'de ander kan beslissen hoe hij zich voelt over jouw kwetsende woorden' is net zo goed geen vrij-brief om dan maar te roepen wat je wilt.
BeantwoordenVerwijderenOok vind ik bijvoorbeeld dat een ouder in zekere zin wel verantwoordelijk is voor het psychologisch welzijn van het kind. En aangezien het de ouder zijn taak is om een kind van alles en nog wat te leren, kan het zijn dat een kind niet leert dat ie zelf zou kunnen kiezen wat ie voelt, maar hetzelfde gedrag imiteert als bijv. dat van de moeder waarvan de dochter niet voor kerst naar huis komt. Het is moeilijk om zelfstandig uit zo'n cirkel te breken, zeker als hele familie patronen draaien om eenzelfde soort gedrag. En ik vind dat het pas de verantwoordelijkheid van het kind wordt tegen de tijd dat het de volwassen leeftijd bereikt (mentaal gezien dan). Het kan dan pas echt leren te kiezen om de oude patronen te doorbreken, mits het maar met de juiste tools in aanraking komt, anders zal het volwassen kind er niet snel achter komen dat het ook anders kan.
Groet,
Muriël
oh en: ik vind het zelf niet zo'n probleem om te accepteren dat je je voelt zoals je je voelt. Dus gewoon de woede of het verdriet wat je hebt te laten komen wanneer dat er is. Natuurlijk kun je dan kiezen om je je 'happy' te voelen en te doen alsof er niets aan de hand is, maar dat lost wat mij betreft niet zomaar wat op, want al die verschillende emoties hebben ook nut. Zoals het stukje over het ruziënde echtpaar: er zal hier toch wat uitgevochten moeten worden om weer verder met elkaar te kunnen. Soms moeten grenzen aangegeven worden en gaat dat niet anders dan door een goed potje ruzie maken. De ene emotie is niet beter dan de andere, alleen soms handiger of fijner (voor jezelf of voor een ander). Het is zaak om eerlijk t.o.v. jezelf hierover te zijn. Weten waarom je je voelt zoals je je voelt en het een keuze te laten zijn dat je je zo voelt.
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Muriël
Hi Muriël,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je reacties! Ik voel me uitgedaagd om te reageren, dat ga ik hierbij dan ook doen... ;-)
Om te beginnen ga ik altijd uit van 50/50. In contact met iemand zijn beide partijen gelijk verantwoordelijk voor wat er feitelijk gebeurt. Maar hoe ik erop reageer en hoe ik me erbij voel, is volledig mijn verantwoordelijkheid. Bovendien heb ik altijd de keuze om weg te lopen en het contact te verbreken... los van de intenties van de ander.
Wat mij betreft spreekt het voor zich dat dit uiteraard enkel geld voor mensen die volwassen zijn en die mentaal genoeg kracht en energie hebben en gezond zijn om hun eigen verantwoordelijkheid te dragen en keuzes te maken. Als je als kind dit soort dingen hebt meegemaakt, is het niet aan jou geweest om daar toen als volwassene mee om te gaan. Als je eenmaal volwassen bent, dan kan dat uiteraard weer wel.
En tot slot lijkt het me super gezond als iedereen voelt wat 'ie voelt en daar in proportie uiting aan geeft. Wat mij betreft bestaan er geen goede of slechte gevoelens of emoties. Ruziën kan heel effectief en functioneel zijn als dat voor jullie allebei en jullie relatie goed werkt, vooral doen! Dat staat los van mijn opvatting dat je altijd een keuze hebt in de manier waarop je ermee omgaat en dat is een verantwoordelijkheid waar je niet onderuit kan. Dus niet zo van "ik ben boos, maar daar kan ik niks aan doen".
Heb ik het zo wat kunnen verhelderen?
groeten! Lilian
Ik denk niet dat we het echt oneens zijn, maar dat we in een andere frequentie denken. Persoonlijk heb ik mijn relaties het liefst harmonieus zonder ooit ruzie te hoeven maken, maar ik schuw dat laatste ook niet, omdat ik het nut ervan in zie. (en jij volgens mij ook) Ook over de verantwoordelijkheid zijn we het volgens mij geheel eens. Alleen ken ik meer mensen die veel van hun emoties níet in de hand hebben, dan mensen die ten allen tijde wel in staat zijn om ter plekke te beslissen hoe ze zich voelen en hoe ze reageren. En als ze dat niet kunnen, wie is er dan verantwoordelijk? En wanneer is een reactie 'normaal' en wanneer is deze 'buitenproportioneel'? En hoe ga je daar uiteindelijk zelf mee om? Want wat doe je als iemand op jou buitenproportioneel reageert wat bij jou weer allemaal boze gevoelens triggert? Bij mij helpt het dan niet om een glimlach op mijn gezicht te toveren. En weglopen helpt misschien wel om ervoor te zorgen dat het niet verder escaleert, maar neemt bij mij m'n gevoel niet weg. Het enige wat bij mij m'n gevoel wegneemt is er achter te zien te komen hoe de situatie ontstaan is en snappen wat ik een volgende keer moet doen om het anders te laten verlopen. En om het te kunnen snappen, heb ik de emoties nodig zoals ik ze voel, zodat ik ze een volgende keer op tijd genoeg kan registreren om een ander actie eraan te kunnen verbinden. Vandaar dat ik al die emoties koester, maar je moet er wel zeker van zijn dat ze eerlijk zijn (en dat je een goed kleurenpalet hebt) want als je om het minste geringste ontzettend kwaad wordt, heeft het geen nut totdat je verschillende gradaties in je emoties kunt voelen.
BeantwoordenVerwijderenAl met al dus: ja, je bent zelf verantwoordelijk voor wat je voelt en als er iets is in je leven wat je rot laat voelen is het jouw eigen verantwoordelijkheid om die situatie te veranderen. Maar dat iedereen daarin voor zichzelf verantwoordelijk is, ontslaat je niet van het feit dat mensen ook een zorgplicht naar elkaar hebben dus dat je ook niet zomaar te pas en te onpas mensen mag gaan beledigen o.i.d. 'omdat ze zelf kunnen beslissen of ze daar boos over worden'. En ik ben wel voorstander van het aanvechten als jou of een ander onrecht aangedaan wordt. En dus geen alles bedekkende mantel der liefde. Wat mij betreft komt daar geen glimlach aan te pas ;-)
Is dit wat duidelijker?
Groetjes,
Muriël
Hi Muriël,
BeantwoordenVerwijderenHet was me al aardig duidelijk en nu met jouw verduidelijking helemaal! Ik begrijp hoe het voor jou werkt, dankjewel!