Onderweg naar mijn werk bij het IPP, wandel ik over de Dam. Zo ook afgelopen woensdag. Het was rond negenen, dus een drukte van jewelste. Overal wandelaars, fietsers en auto’s onderweg van huis naar werk, kinderopvang of iets dergelijks.
Terwijl ik voor het rode voetgangerslicht stond te wachten, hoorde ik iets vallen. Toen ik keek, zag ik een vrouw midden op de kruising staan, met in haar fietsmand een plastic tas die openstond. Er viel opnieuw iets uit. In een flits zag ik de hele inhoud van de tas, een flink aantal kunststof vazen, dat was wat ik ervan maakte, over dat drukke kruispunt vallen en wegrollen. De vrouw stond stil met haar fiets in de hand en keek hulpeloos.
Ik besloot erop af te stappen. Dat is het fijne van wandelen, vooral met een rugzak, dat ik me makkelijk kan bewegen. Ik had mijn handen vrij en schoot tussen het verkeer door in de richting van de gevallen vaasjes. Zodra ik ze te pakken had, schoot ik de andere kant op in de richting van de vrouw en haar fiets. Daar bleek iemand anders ook te helpen door de fiets vast te houden, waardoor de vrouw haar tas kon vastpakken en beter dicht doen.
Dit alles gebeurde in minder dan een minuut! Voor ik er erg in had, liep ik alweer verder over de stoep en hoorde ik de vrouw achter me zeggen:”Dat is erg vriendelijk, dankjulliewel voor de hulp!”. Het leek wel alsof de mensen om ons heen even een paar seconden stil hadden gestaan en nu weer verder konden gaan, zonder enige onderbreking of verstoring.
Weer stevig doorstappend, genoot ik nog even na. Ik realiseerde me dat ik weer eens impulsief iets had gedaan, er gewoon op af was gegaan en daarmee mensen had geholpen. Niet alleen die vrouw, misschien wel alle mensen op het kruispunt. Stel je voor was er gebeurd was, als de hele tas over het kruispunt was gegaan. En wat fijn dat ik niet de enige was die besloot even een handje toe te steken!
En door iets voor een ander te doen, liep ik daar ook te genieten! Het gaf me een goed gevoel. Met gloeiende wangen en in het zonnetje liep ik verder. Mijn dag kon niet meer stuk.
Heb jij ook wel eens zoiets meegemaakt? Ik ben benieuwd! Alvast bedankt voor je reactie!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Hallo Lilian,
BeantwoordenVerwijderenJe kwam in mijn gedachten en dat heb ik meteen aangegrepen om je weblog weer eens te bezoeken. Wat heb je bovenstaand verhaal prachtig beschreven. De grootsheid in het korte moment, waar je zo snel aan voorbij zou kunnen gaan. Een stukje tegenwoordigheid in het moment en het directe handelen. Bijzonder.
Ik kan niet zo gauw een eigen ervaring geven, maar wel indirect. Afgelopen winter lag er veel ijs en ging ik met een vriendin erop uit om hiervan te genieten en foto's te maken. Op een gegeven moment kwamen we bij een brug met daaronder een wak voor de eenden. Prachtige witte eendjes zwemden daarin. Plotseling sprong een hond in het wak en de eendjes sprongen van scrik op de kant. Hij draaide paniekerig rond en plonste, omdat hij er niet meer uit kon komen door het gladde, natte ijs. We probeerden met stokken, die hij zou kunnen vastbijten en zijn riem om hem eruit te krijgen. Hij werd echter steeds trager in zijn bewegingen. Mijn vriendin dacht niet verder na, zij had alleen een impuls om hem te willen helpen, en ging plat op het ijs liggen en trok hem zo, aan zijn halsband,in één ruk op het ijs. Gelukkig was hij hierdoor gered en voor mij was zij de held van de dag. We hebben er nog lang over nagepraat.
Fijn weekend! Met een heel hartelijke groet, Mirthe
Hallo Mirthe,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je reactie en je compliment. Wat fijn dat we zo verhalen kunnen uitwisselen! Het is me een genoegen en ik geniet ervan.
Nog een fijne zondag verder!
liefs, Lilian