Een keer…

De Wandeling Bewuster Kiezen van afgelopen zaterdag was in veel opzichten weer een succes. Het was heerlijk weer, de lunch op het terras bij theehuis Jansland was erg lekker, het klikte tussen de deelnemers en de opdrachten leverden de nodige inzichten en voornemens op.

De komende zes weken gaan de deelnemers aan de slag met hun experiment. Ze gaan aan de slag met hun manier van keuzes maken met als doel een nieuwe manier te vinden die beter bij ze past. Als aanmoediging hierbij dit kleine verhaaltje van Toon Tellegen.

Over het besluit van de krekel, hoe hij het aanpakte en hoe het hem verging.

“Op een dag besloot de krekel zich zoveel mogelijk voor te nemen. Dan heb ik een hele tijd iets te doen, dacht hij. Hij schraapte zijn keel en nam zich voor:

Nooit meer bang te zijn.
Iemand eens de waarheid te zeggen. Maar wie? dacht hij. De tor? Maar wat moet ik hem dan zeggen? Wat is de waarheid eigenlijk? Toch nam hij het zich voor. Ik zie wel, dacht hij.
Iemand onverwachts te overtreffen. De kikker bijvoorbeeld, in kwaken. Of de beer in schrokken. Of de mier in weten.
Een keer zo hard te huilen (niet om iets verdrietigs, maar zomaar) dat er een rivier ontstaat. Daar dan op weg te varen in een klein bootje, in de zomer, bij zonsopgang.
Een keer te verdwalen. Ik verdwaal nooit, dacht hij. Ik weet altijd waar ik ben. Ik vind altijd de weg terug. Hij hield niet van de weg terug en weten waar hij was.
Een keer het niet koud te kunnen hebben. Dan kan ik de pinguïn opzoeken, dacht hij. Zonder jas.
Een keer heel mooi te tsjirpen. Zo mooi, dacht hij, dat iedereen in de war raakt, op zijn hoofd gaat staan, zijn jas verkeerd om aantrekt, goedemorgen zegt terwijl het avond is, gaat hollen terwijl hij niet kan hollen (de slak bijvoorbeeld) en nooit meer wil slapen om niets meer van mijn getsjirp te missen.
Een keer…
Maar toen wist de krekel niets meer te bedenken. Bovendien was hij bang dat hij, als hij zich te veel voornam, alles weer zou vergeten. Dan zou nergens iets van uitkomen.
Laat ik met mijn eerste voornemen beginnen, dacht hij. Dat had hij goed onthouden. Nooit meer bang te zijn.
Hij haalde diep adem, keek om zich heen en was niet bang.
Moed straalde niet uit zijn ogen en onbevreesd deed hij een stap naar voren, op een ochtend in het voorjaar, onder de linde, in het midden van het bos. Wat is dàt heerlijk, dacht hij en hij zuchtte diep.”

Wat vind jij ervan? Ik ben benieuwd naar je reactie, liefst op www.luckylil.nl bij dit weblog!

Wil je deze berichten voortaan per e-mail ontvangen? Dat kan! Ga naar het weblog op www.luckylil.nl en laat daar je mailadres achter.

Wil je keuzes maken die écht bij je passen? En wil je weten hoe ik je daarbij kan helpen? Neem dan contact met mij op (lilian@luckylil.nl of tel. 071-5142922).