Een tijd geleden las ik in de trein weer eens een achtergelaten Metro. Op de pagina over werk viel mijn oog op de kop “Man haat kantoorbaan” (1). Een klein artikeltje met een vreemde foto erbij, maar met een aantal leuke wetenswaardigheden.
In de ondertitel stond vervolgens: “Mannen hebben niet zo veel plezier in hun werk. Een derde stopt graag”. Als lezer vraag ik me dan af: waarom? Het artikel gaat verder met de mededeling: “De man als kostwinner is op zijn retour”. Daar volgt gelukkig wel wat uitleg na, namelijk dat een op de drie mannen tijdelijk kan stoppen met werken omdat hun partner voldoende verdient. Maar dat is blijkbaar niet de reden, dat is slechts een omstandigheid die het mogelijk maakt. Vind ik nog wel discutabel, maar goed.
Een paar zinnen later komt de aap uit het gras: veel mannen ambiëren een praktijkgerichte baan en werken liever niet op kantoor. “Ze hebben genoeg van kantoorpolitiek en willen niet gebonden zijn aan een bureau”. Een kwart van de mannen voelt zich belemmerd in hun creativiteit. De top 5 van meest begeerde banen is:
1. leraar
2. wetenschappelijk onderzoeker
3. technicus
4. retailer
5. sociaal werker
Nu ik dit zit over te typen, zie ik ineens dat het allemaal banen zijn waarin je contact hebt met andere mensen of iets voor andere mensen doet zonder dat ze ver weg in de procesketen zijn. Zou dat toeval zijn? Daar geloof ik niet in.
Wat een mooi resultaat van dit onderzoek (door een bureau waar ik overigens nog nooit van heb gehoord)! Wat zou het leuk zijn als mannen weer massaal het pak in de kast hingen, een creatieve werkomgeving in contact met anderen opzochten en lekker aan het werk zouden gaan! Ik heb daar wel een idee bij en volgens mij kan dat hartstikke fijn zijn!
Last but zeker not least vermeld het artikel dat mannen rond de 30 eigenlijk pas serieus over hun carrière gaan nadenken en dat mannen vaak andere keuzes gaan maken zodra ze vader zijn geworden. Dat zijn de momenten die er blijkbaar toe doen, die je met beide benen op de grond zetten en je doen afvragen waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Wie wordt hier nou gelukkig van? Wat draag ik bij? En wat doet mijn werk met mij?
In het artikel worden de wetenswaardigheden trouwens gepresenteerd alsof ze eigenlijk allemaal hetzelfde betekenen. Dat weet ik zo net nog niet. Maar wat kan er een wereld van verschil schuilgaan achter zo’n klein artikeltje met een vreemde foto in de Metro…
En welke resultaten zou dit onderzoek onder vrouwen opleveren?...
(1) p.18. Metro maandag 18 december 2006
Wat vind jij ervan? Je reactie is van harte welkom!
Wil je dit bericht graag aan iemand doorsturen? Geen probleem, graag zelfs!
Wil je deze berichten voortaan per e-mail ontvangen? Dat kan! Mail naar info@luckylil.nl met als onderwerp “ik wil berichten ontvangen”.
Wil je keuzes maken die écht bij je passen? En wil je weten hoe ik je daarbij kan helpen? Neem dan contact met mij op (lilian@luckylil.nl of tel. 071-5142922).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Zou het kunnen dat deze mannen het schouderklopje missen wat je na je werk verdient? Dat als je werk doet waarbij je meteen het resultaat ziet en dat niemand anders dan jij 'met de eer' kan strijken vervullender blijkt dan als je werk doet in een kantoor en iemand anders op de voorgrond / werkvloer (en jij dus niet) te horen krijgt 'wat voor geweldig werk 'jullie' doen'.... en dan mijn 2e gedachtegang.... zouden vrouwen hier beter tegen kunnen? Zouden zij er misschien gewend aan zijn dat er klussen gebeuren moeten waar je niet persé meteen de vruchten van plukt? En zou dat evolutionair ingebakken zijn? (de jager versus de zaaier)
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Muriël
Hi Muriël,
BeantwoordenVerwijderenWat een leuke gedachte, vooral in combinatie met het ingebakken verschil tussen mannen en vrouwen... ;-)
groeten! Lilian
Beste Lilian,
BeantwoordenVerwijderenPrikkelend artikel, dat me ook verbaast. Als loopbaancoach in het Onderwijs ervaar ik juist dat mannen een schaars goed aan het worden zijn in de sector.Op basischolen wordt de mannelijke groepsleerkracht al jaren node gemist.
En wat wordt bedoeld met een kantoorfunctie. Je kunt daar zoveel doen: advocaat, jurist, econoom, financiele zaken, PR, marketing, communicatie, sales; zeker in ditdigitale tijdperk t/m. E-Coaching toe.
Dat mannen(en vrouwen) na gaan denken over hoe ze het ouderschap gaan combineren met de kost verdienen lijkt me een goede zaak. Veel meer vaders in Nederland zouden parttime willen werken; slechts 9% doet het nu vanwege de veronderstelde afname van hun carriere kansen.
Aletta
Hallo Aletta,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je reactie. Als ik je ervaringen beluister, begrijp ik je verbazing. Zou het kunnen dat er nog een verschil zit tussen wat deze mannen zouden willen en wat ze daadwerkelijk doen? Hoe ervaar jij dat in je praktijk in het onderwijs?
groeten! Lilian
OMG! Is er hier sprake van ontwikkeling van een nieuw collectief bewustzijn die een verandering in het menselijk denken binnen nu en 50 jaar compleet zal bewerkstelligen??? Of is het eenvoudiger? Als mens word je ouder, wijzer en je verandert gewoon. Als ik de mannen om me heen spreek, zegt ongeveer de helft een wat nuttiger baan te ambiëren. De andere helft wil gewoon carriëre maken in de huidige baan. Ikzelf behoor duidelijk tot die eerste groep. Dat heeft zeker te maken met keuzebewustzijn : 'wat wil ik nou eigenlijk?', maar ook met mijn leeftijd: 'Ojee, nog 25 jaar hetzelfde doen??? Echt niet!' en ook met maatschappelijke verantwoordelijkheid : 'wat beteken ik nog voor mijn medemens?' Deze zaken gaan dan vaak ook nog gepaard met angst: voor nutteloosheid, voor vergetelheid, voor onvervulde wensen, etc. Alles bij elkaar opgeteld een goede bodem voor het maken van een beslissing die leidt tot nieuwe levenswaarden waarmee we weer een paar jaar vooruit kunnen. Het zijn die nieuwe levenswaarden die we allen nastreven, om zo het verloren geluksgevoel te herscheppen. Ik denk dat mannen dan ook vooral voor een andere baan kiezen omdat ze niet gelukkig zijn met de manier waarop ze nu leven en wat dat leven ze nu brengt. Een kantoorbaan is daar een goede voedingsbodem voor omdat het 'slechts'om een 'papieren fabriek' draait, en niet zozeer persoonlijk resultaat en waarachtig menselijk contact. Maar dat is maar een aanname. ;-)
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Jefta
Hi Jefta,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel dat je hier je eigen ervaring en opvattingen met ons deelt, ze geven meer kleur aan dit artikel! :-)
groeten! Lilian
N.a.v. Jefta's stukje zit ik er ook over na te denken dat mensen misschien ook wel maatschappelijke verbondenheid missen, waardoor onduidelijkheid ontstaat over de eigen rol in het grotere geheel. Omdat we niet meer in dorpen wonen waarbij mensen banen hadden die belangrijk waren voor de 'commune', missen we misschien het gevoel dat we belangrijk genoeg zijn om de molen draaiende te houden. Ik denk dat het gemakkelijker is te denken dat je inwisselbaar bent (en dus niet belangrijk) bij een kantoorbaan dan bij een van de ander genoemde beroepen. En ik denk dat het bij mannen heftiger speelt dan bij vrouwen omdat vrouwen in de rol van moeder het gevoel kunnen krijgen dat ze belangrijk zijn voor iets of iemand.
BeantwoordenVerwijderenWat denken jullie daarvan?
Groet,
Muriël
Hi Muriël,
BeantwoordenVerwijderenJe reactie doet me meteen denken aan een boek dat ik een paar jaar geleden heb gelezen over verhalen voor mannen (als tegenhanger voor al die boeken over en voor vrouwen). De auteur legde uit dat we in onze maatschappij geen kathedralen meer bouwen en ook dat wat er op lijkt, niet meer zo benoemen en beleven. We lijken geen bijdrages meer te leveren aan een groter geheel inderdaad, daar zou het zeker mee te maken kunnen hebben. Ben benieuwd wat anderen daar van vinden!
dankjewel! Lilian :-)
Hallo.
BeantwoordenVerwijderenIn een autofabriek maak ik een auto, op een boorplatform zoek ik naar olie. In een bakkerij bak ik broodjes en verkoop ze en als coach help je mensen te leren kiezen.
Kan iemand mij vertellen wat ik als administratief medewerker of als projectmanager doe? - Kortom: Ik draag daadwerkelijk niet zo duidelijk bij aan het grotere geheel. Maar... ik heb een keuze. Als ik zeg dat ik geen bijdrage lever, is dat niet een vaststaand feit, maar een momentopname in de tijd. Ik kan in feite elk moment kiezen om het anders te doen. Maar veel mensen verliezen na lang werk op dezelfde plek niet alleen toekomstperspectief, maar ook het gevoel van keuzevrijheid, realiteitszin en motivatie. Het wordt dus steeds moeilijker om de knoop door te hakken, want hoe langer je ergens zit en hoe onduidelijker het voor jou gevoel is wat je bijdraagt, hoe meer je van dat alles verliest. Het is een cirkel die je alleen zelf kan doorbreken. De vraag is alleen: hoe wordt je je bewust van dat je in een kathedraal loopt, als er niet op de deur staat dat het er één is? Bewustwording is stap 1, denk ik.
Groet,
Jefta
Hi Jefta,
BeantwoordenVerwijderenAl lezende denk ik aan het boek Flow van Csíkszentmihályi. Hierin beschrijft hij dat hij mensen heeft leren kennen, die al jaren aan een lopende band staan en tóch een manier hebben gevonden om daar gelukkig te zijn, sterker nog, flow te ervaren. Door het te zoeken in kleine dingen (aardig zijn voor collega's, je werk zo goed doen als je maar kunt), je daarop te concentreren en genoegen daaruit te halen, bouw je weer een soort kathedraal, maar anders dan je misschien zou verwachten... Bewust zijn speelt daar ook een grote rol denk ik. Ervoor kiezen om te beïnvloeden wat je kunt beïnvloeden en te accepteren wat je niet kunt beïnvloeden (mocht je het gevoel hebben je werkkeuze (nu) niet te kunnen beïnvloeden).
Dus daar hebben we nog wel mogelijkheden... toch?
groeten! Lilian