Onlangs nam een collega van mij bij het IPP afscheid. Zoals gebruikelijk bij ons instituut deden we dat gepast en zoals bij vele andere organisaties dat de gewoonte is, betekent dat ook een toespraak voor de leidinggevende van degene die weggaat.
Je kunt je afvragen of zo’n toespraak wel helemaal eerlijk is. Ik heb tenminste nog niet meegemaakt dat de spreker direct inging op de ook wat minder leuke kanten van de afscheid nemende collega. (Wie wel? Graag reacties!)
Wat me raakte, was dat de leidinggevende van mijn collega, een rake karakterisering van mijn (oud-)collega gaf, dit opleukte met de nodige grappige anecdotes en ondertussen een duidelijke boodschap had: dit was jouw toegevoegde waarde en om deze redenen gaan we jou missen als collega om mee samen te werken en als mens om mee te maken. En terwijl ik stond te luisteren, vroeg ik me af, wat er gebeurd zou zijn als deze boodschap eerder was verzonden. Bij deze collega in kwestie niet veel anders denk ik overigens, maar toch. Zou het niet mooi zijn als je met enige regelmaat van je leidinggevende te horen krijgt waarom jij nou zo bijzonder bent en waarom de organisatie met jou nou zo blij mee is? Dat gevoel is mij steeds bekropen als ik ergens afscheid nam: jemig, ik had wel een idee, maar dat zo me zó ervaarden wist ik niet…
Wat zou het effect zijn, als werkgevers en werknemers meer de tijd en de moeite namen om elkaar te zeggen hoe ze elkaar ervaren en wat ze in elkaar waarderen? Ik ben benieuwd… ook naar jullie reacties!
Posts
Mooi blog!
BeantwoordenVerwijderenLeuke bijdrage dit! Heel herkenbaar. Ik weet nog heel goed dat ik mij ooit eens bij een vorige werkgever pas gewaardeerd voelde toen ik wegging en ze moeite deden mij te houden.
Hallo Steven,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie! Je vat in twee zinnen samen wat het effect kan zijn inderdaad... Hoe is dat bij je huidige werkgever? Daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar... ;-)
groeten! Lilian