In menig gesprek over keuzedilemma’s zet de verteller eerst op een rijtje wat hem of haar weerhoudt van het maken van een keuze. “Hoe zit het dan daarmee? En ik moet toch rekening houden met die en die? En als ik dat doe, ja, dan weet ik zeker dat dat misgaat. En dan weet ik niet wat ik moet doen met zus en zo.”
Veel van deze argumenten beschrijven wat anderen van je keuze zouden kunnen vinden. Mensen zijn sociale dieren, de een wat sensitiever dan de andere. Als het maken van een keuze moeilijk is, kan dat komen omdat je probeert rekening te houden met de meningen van anderen.
In deze gesprekken hoor ik mezelf vroeger of later altijd vragen: “maar wat wil jij nou?” En dan wordt het meestal stil…
Er zijn vele redenen om niet te weten wat je wilt. Misschien ben je er niet aan gewend je af te vragen wat jij wilt. Het kan minder bedreigend zijn om je dat niet af te vragen, want wat als je iemand anders vervolgens teleurstelt met een afwijkende mening? Soms vraagt het moed en doorzettingsvermogen te weten wat je wilt. Het vraagt van je contact te maken met jezelf. Dat kan om vele redenen eng zijn of ook andere dingen opleveren waar je niet op zit te wachten…
In het Tijdschrift voor Coaching las ik laatst een stukje waarin het belang van dat contact mooi omschreven werd: “De ziel (…) is de bron van de wil, het vermogen tot een innerlijk wilsbesluit dat gericht is op handelen.
Want reflecteren kan leiden tot noodzakelijke keuzes. Dat vraagt om de wil: willen koersen op iets, bepaalde waarden centraal willen stellen, iets van je leven willen maken, iets voor anderen willen betekenen. (…) Over zaken waarover geen waarheden en empirische wetten bestaan, kan alleen de wil richting geven.” (1)
En vanuit dat contact en het ontdekken van je wil, kun je kiezen en vervolgens handelen.
(1) p.50 Tijdschrift voor Coaching nummer 4 december 2010
Wat vind jij ervan? Je reactie is van harte welkom!
Wil je dit bericht graag aan iemand doorsturen? Geen probleem, graag zelfs!
Wil je deze berichten voortaan per e-mail ontvangen? Dat kan! Mail naar info@luckylil.nl met als onderwerp “ik wil berichten ontvangen”.
Wil je keuzes maken die écht bij je passen? En wil je weten hoe ik je daarbij kan helpen? Neem dan contact met mij op (lilian@luckylil.nl of tel. 071-5142922).
Posts
Iets willen en iets willen doen en iets willen kunnen. Allemaal mogelijke vormen van doelen. Wanneer is een doel gerechtvaardigd door de wil om te kiezen? Of anders, wanneer past het doel daadwerkelijk bij de keuze die je maakt? We zien meestal alleen maar een horizon van keuzes, nooit wat daar achter ligt. Wat heeft de keuze die je maakt uiteindelijk voor consequentie op het uiteindelijke doel? Een doel stellen helpt m.i. niet altijd tot het maken van de juiste keuzes. Maar als je niet weet wat je wil, kun je tóch de juiste keuze maken. En als je weet wat je wil, is het geen keuze meer. Dan heb je al gekozen. Daarom zijn keuzes en doelen hetzelfde. Het is het benoemen wat de magie losmaakt.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Jefta
Hi Jefta,
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je reactie! Ik moest er even over nadenken... ik merk dat ik zelf een keuze zie als een kruispuntje op weg naar het doel dat ik eerder (on)bewust voor ogen heb genomen. Voor mij zit er dus een verschil in die twee begrippen en het zit 'm in de grootte ervan. Het doel is "de grotere"; dat wat je aan de horizon ziet (of voelt of weet of...). En je keuzes maak je onderweg en die helpen je om daar te komen. Maar goed, het gaat er uiteindelijk om dat iets voor jou werkt om tot keuzes te komen die bij je passen. En als dit is hoe het voor jou werkt: prima! Dankjewel voor het delen, ik ben ook benieuwd hoe het voor anderen zit en hoe meer verhalen, hoe meer inspiratie! :-)
groeten! Lilian
Ik ken iemand die zo bang is voor een ander zijn reactie dat ie over het algemeen níet kiest. Dus als je gezamenlijk iets gaat doen of eten o.i.d. laat hij de keuze aan de activiteit of het gerecht aan de ander over. Waarschijnlijk uit angst dat de ander zijn keuze niet zo leuk zal vinden. Hij beseft alleen niet dat het ook niet fijn voor de ander is dat hij helemaal niet kiest, want hierdoor legt hij de verantwoordelijkheid voor 'het gezamenlijk leuk hebben' geheel in de ander zijn handen, wat ook niet eerlijk is. Die verantwoordelijkheid hoort 50-50 verdeeld te zijn. Dus aan eenieder die denkt door de keuze aan een ander te laten dat ie een ander daarmee een plezier doet: bedenk dat je daarmee eigenlijk nog meer druk op de ander legt dan als je gewoon samen kunt bespreken wat eenieder leuk of niet leuk vindt.
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Muriël
Hi Muriël,
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar... Voor mij is het ook fijn als je samen kunt bedenken waar je samen zin in hebt. Ik heb er ook al verschillende keren over geschreven op deze plek.
Lastig. Ik heb jarenlang een goede vriendin gehad met wie het altijd zo ging, ik kon er op een gegeven moment niet meer tegen. Wil je weten wat mijn oplossing was? Op een gegeven moment ben ik inderdaad maar zelf alles gaan beslissen. Als ze écht vond dat het niet uitmaakte - dat zei ze immers - nou, prima, dan kies ik toch. Ik ontdekte zo ook dat ik door haar houding telkens ook met mijn eigen besluiteloosheid werd geconfronteerd en dat vond ik eigenlijk ook niet leuk. Misschien zelfs wel vooral dat niet... Dus als iemand nu tegen me zegt "het maakt mij niet uit", dan denk ik zoveel mogelijk "okee!" en dan kies ik. Dan heb ik er zelf in ieder geval het minste last van op dat moment en besteden we de minste tijd eraan.
Hoe ga jij er in de praktijk mee om? Ben benieuwd!
groeten en dankjewel! Lilian
Ik ben wel goed in 'de knoop doorhakken' wanneer er in cirkeltjes van besluiteloosheid gediscussieerd wordt, maar wanneer je een op een met iemand bent waarbij die bij helemaal niets een duidelijke (of alleen maar een beetje) ja of nee laat blijken dan kan ik daar op een gegeven moment niet meer tegen. Deels omdat ik dan de gehele verantwoordelijkheid voel voor het slagen van de actie of de dag en dat mensen het leuk hebben maar ook deels omdat ik begin te twijfelen dat ik dat niet kan omdat er gebrek aan enthousiasme is en ik niet meer kan lezen aan iemand wat ie wel of niet leuk vindt behalve dan dat het helemaal niets uit maakt. Ik denk dat uiteindelijk dat laatste (het gevoel dat het niets uitmaakt) bij mij een diepgewortelde angst 'niet leuk gevonden te worden door iemand die ik graag mag' triggert omdat ik dan blijkbaar niet in staat ben iemand écht te raken. Gelukkig kom ik niet vaak mensen tegen waarbij ik daar echt last van heb, dus het valt mee. Bij die ene vriend heb ik geleerd hem 'opdrachten' te geven. Dus zeggen: we gaan wat doen en jij zoekt uit wát we gaan doen. Dan moet ik oppassen dat ik niet snel zeg 'maar we kunnen ook...' maar dat ik hem met zijn idee beloon door daar in mee te gaan.
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Muriël
Oh, Muriël, dat klinkt stiekem alsof jij ook graag met de ander rekening wilt houden! ;-)
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk wil ik ook met anderen rekening houden, maar dat levert over het algemeen geen problemen op voor mezelf of de ander. Simpelweg omdat ik mijn keuze niet uitstel of onder stoelen en banken schuif. Bovendien blijft er ruimte over voor een ander om zijn / haar mening en wensen duidelijk te maken en er is altijd een mogelijkheid om eventueel verschillende keuzes te combineren. Maar dat laatste gaat uiteraard alleen maar als de ander ook zijn keuze of voorkeur uitspreekt.
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Muriël
Helder!
BeantwoordenVerwijderen